In memory of

Waarom…?

Waarom heeft dit ineens zo schokkend en intens pijnlijk moeten gebeuren?

Het is een ontsteltenis, die we niet snel te boven zullen komen.

Waarom het lot zó plotseling, zulke klappen uitdeelt, daarvoor heeft de mensheid al vele duizenden jaren naar een antwoord gezocht.

Immer zoekend naar solaas, willen begrijpen van het onverdiende verdriet, dat ons bijna ‘achteloos’ wordt aangedaan…

Maar nee: ‘De Here-God zus, of de goden zo’, dat waren allemaal wollige antwoorden, waarmee David niets te maken wilde hebben. Ook niet, het lauw filosofisch gesus, daaromheen.

Voor David was de wereld en het leven een wetenschappelijk vraagstuk, waarin ‘recht’, recht was en ‘krom’, krom. Dat betekende helemaal niet, dat hij rechtlijnig of een moraalridder was, integendeel.

Achter David’s kalme, nogal conservatieve, houding broeide vaak stille rebellie; een vastbesloten verzet tegen alles wat de makers van formele waarheid en regels in deze wereld bepalen en ons opdringen. Daarin was hij een pionier, zelfs een beetje ‘een piraat’…

Soms vroeg ik me wel eens af, hoe twee zulke tegengestelde karakters als Daaf en Roos het zo goed met elkaar konden vinden. Maar dat was dus het verassende.

Roos, met haar enorme lust voor avontuur, verkenning van nieuwe mogelijkheden en fantasierijke projecten, was precies, wat hem aantrok, aanvulde.

Het was juist daarom, dat hij haar daarin volledig vrijliet.

Zij had een sociale moed en vaardigheid, die hem juist ontbrak en daar had hij behoefte aan. Zoals hij soms tegen haar zei: “Jij maakt mij compleet”.

Zo heeft hij haar rol ook eens aan mij omschreven: “Met Roos durf ik in elk land te gaan wonen, want ik weet dat ze daar altijd weer nieuwe boeiende contacten zal leggen en wij ons daar dan snel weer thuis zullen voelen.”

David was geliefd bij iedereen en zeker bij zijn patiënten, om zijn respectvolle opgeruimdheid, maar vooral toch om zijn vakmanschap als medicus en de goeie resultaten daarvan.

Je voelde je bij David snel op je gemak, door zijn zelfverzekerde, tactische werkhouding, maar ook door een gewoonte-tik, die hem af-en-aan tot een zacht geneurie, een gemoedelijk ‘pom-pom-pom’ noopte. Roos zegt, dat hij daarmee zijn verlegenheid maskeerde. Het werkte ‘ontwapenend’.

In zijn hart een aards-technoloog; ’technicus’ eigenlijk, vooral in de vaardige manier waarop hij ook zijn medische beroep aanvatte.

Voor hem was zijn werk een praktische aanwending van zijn wetenschappelijke nieuwsgierigheid. Hij wilde alles leren en leerde alles goed te doen.

David wilde van alles precies weten hoe het werkte en liet nooit na om de reële antwoorden of innovaties, die hij ontdekte, ook meteen toe te passen en met zijn omgeving te delen. We hadden er allemaal baat bij.

Mij, heeft hij ‘met hamer en beitel’ voor goed, ik herhaal voor goed, van mijn ernstige rugkwaal genezen.

Ook was Daaf de eerste en enige, die aan mijn huisarts opperde, welke zeldzame aandoening ik mogelijk aan leed, toen ik 10 jaar geleden neder-stortte en verlamd raakte.

Natuurlijk luisterde de nogal slome huisarts niet, maar in het AMC, waar ik door het ferm ingrijpen van mijn andere zuster tijdig terecht kwam, bleek dat David gelijk had.

Kennis, was niet iets waarmee hij zich omringde om indruk te maken, daar was hij veel te bescheiden voor, maar hij had een enorme kennis van allerlei medische en ook technische zaken. Uiteraard, in hoge mate vervlochten met zijn uitgebreide IT-kennis, al vroeg verworven in de ‘Appel-fase’ van zijn beroepsleven.

David legde zich ook nooit neer bij conventionele of autoritaire verklaringen en bepalingen. Hij zocht altijd naar andere, nieuwe mogelijkheden en duldde daarin geen vage waarheden.

Het leven van David, Roos en Aimee is door hun beider inbreng voor het grootste gedeelte heel kleurrijk en afwisselend geweest.

En niet alleen voor het gezin Van Deinse!

Wij, vrienden en familieleden hebben ook altijd royaal mogen meedelen in alle geneugten van het heerlijke bestaan, dat ze voor zichzelf en elkaar hadden gecreëerd.

David had een boeddha-achtige, onverstoorbare vredelievendheid en gemoedsrust.

Ik zal me mijn zwager David altijd herinneren, zeker als een ‘gentleman’, maar in meerdere mate als een van de ‘genteelste’ mensen, die ik heb gekend.

Ik had me geen betere, lievere echtgenoot en gezinsvader voor mijn jongste zusje kunnen wensen.

‘Tekst door Paul de Klerk, zwager van David’